Gisteren zijn we naar Hiroshima geweest. Vanaf hier kun je een dagtripje maken naar Hiroshima. Dat lijkt mij supergaaf dus hebben we dat gedaan.

We zijn om 6 uur s'ochtends vertrokken en rond 9.30 aan gekomen. Best wel een stukje rijden dus. Zelf heb ik daar net zo veel van meegekregen want ik heb zo ongeveer de hele rit geslapen.

Het eerste wat mij opviel was dat het echt een grote stad was. We hebben in een buitenwijk geparkeerd en zijn met de metro richting centrum gegaan. Het duurde nog best wel even voor we daar waren en toch hadden we ook al een tijdje door Hiroshima gereden.

Eerst zijn we naar de A-Bomb Dome geweest. Dat was een van de weinige gebouwen die is blijven staan na de atoombom. Om het gebouw heen was een beetje groen en daarna gewoon weer moderne stad. Best apart om zo'n ruine midden in een stad te zien staan.

Toen we weer weg gingen werd ik aangesproken door Japanse basisschool kinderen. Of ze mij wat mochten vragen. Daarna volgde een kort interview met o.a. wat mijn favoriete Japanse eten was, of dit mijn eerste keer in Hiroshima was en waar ik vandaag kwam. Het viel mij op dat het engels van deze kinderen vrij goed te verstaan was en zij mijn antwoorden ook begrijpen. En dat terwijl hier maar heel weinig volwassenen engels spreken of verstaan.

Volgens James waren hier altijd schoolkinderen te vinden die op 'buitenlanderjacht' zijn voor school om hun engels te verbeteren. Er waren sowieso best veel buitenlanders. Hier in Matsue zie ik er heeeeeeeeeel af en toe een, en dan kent James ze allemaal.

Maar toen zijn we doorgelopen naar het Peace Memorial Museum, waar we voor ongeveer 35 eurocent naar binnen konden. We hebben daar een documentaire en een uitgebreide voorstelling over de atoombom gezien. Het meest indrukwekkende vond ik een foto van een muur waar nog de schaduw van een ladder met iemand ernaast op stond.
Ik herrinder me nu ook veel meer andere dingen die nog indrukwekkender waren. Er was ook een vingertopje met vellen eraan die een jongen van 13 naar zijn moeder had gebracht. Hij was verbrand door de bom en een rondvliegend stuk glas had zijn vingertop eraf gehakt. Hij was zelf naar huis gekomen en zijn vingertopje meegenomen. Hij vertelde zijn moeder dat hij zo'n dorst had gehad dat hij het vocht aan het uiteinde van zijn vingers had gedronken. Hij is diezelfde nacht overleden. Zijn moeder had het vingertopje met vellen bewaard om aan zijn vader te laten zijn als deze terug kwam van de oorlog. Zij heeft het vingertopje aan het museum gedoneert. De vader is nooit teruggekomen van de oorlog.

Er waren nog veel meer van dit soort verhalen. Soms was er van iemand nog een stuk schooluniform of broodtrommel terug gevonden.

Daarna hebben we wat gegeten en zijn we met de trein naar de ferry gegaan die ons naar een eiland voor de kust van Hiroshima heeft gebracht. En ik de trein ben ik.. je raad het nooit.. weer in slaap gevallen. Ik heb een soort slaapziekte ofzo.

Het was trouwens bizar heet. Echt amper te doen. Gelukkig was er overal airco. Maar mijn kleren kleefden aan mijn lichaam. Het is hier niet alleen heel heet, maar ook gelijk heel vochtig. Echt een dodelijke combinatie. Ik voel me net zo'n kleefrijstbal. Er blijft ook van alles aan mij plakken.

En het is vandaag ook weer dodelijk heet.

Maar op het eiland waren tamme herten en toeristen. En vanaf daar kon de, door kenners gekozen, mooiste zonsondergang bekeken worden. James en ik vonden hem niet zo heel spectaculair. En toen er een sfeervol achtergrondmuziekje opgezet werd en wij tot de cunclusie kwamen dat buitenlands toeristen dik en lelijk waren(en wij daar niet toe wilden behoren), zijn we hem maar weer gepeerd.

De terugweg heb ik weer grotendeels slapend door gebracht. Dus voor mijn gevoel waren we zo weer in Matsue.

Vandaag gaan Yukari en ik naar het museum. Vanavond gaan we misschien nog naar een onsen. Zo slecht is mijn leven niet.

Ik zet er vanavond nog wat foto's op.