Thuis

Tja, alweer een dikke week thuis. Sinds ik uit Japan ben heb ik gezeild, gegeten, geslapen, gegeten, gezeild, gegeten, geslapen, gegeten, gezeild,gegeten, geslapen, gegeten, gezeild.

Ik heb ondertussen wel al mijn koffer uit gepakt, maar veel verder ben ik niet gekomen.

Maarja, Japan. Ik vind het wel heel jammer dat ik weg ben. Echt een mooi land, mooie natuur, bijozondere dingen, maar vooral een hele bijzondere sfeer. Ik kan het niet benoemen maar het is een fijn land om in rond te reizen.

En natuurlijk ongelofelijk aardige mensen. Ik snap nogsteeds niet waarom praktisch wildvreemden mij mee uiteten namen en kaligrafie probeerden te leren. Ik was blij dat Yukari erbij was, want ik had niet geweten wat te doen als ik alleen was geweest. Maar overal werd ik enthausiast onthaald. Soms zo vriendelijk dat ik mij schuldig voelde en mij niet kon voorstellen dat ze er echt niets voor terug wilden. Bijvoorbeeld de oma van Yukari die uren bezig moet zijn geweest om al die lekkere dingen voor Obon te maken omdat er bij haar dochter gasten kwamen, en dan heb ik haar niet eens gezien.

En de ouders van Yukari vond ik echt briljant. Zij waren denk ik de meest Japanse Jappaners die ik heb gezien. Haar vader was non-stop vrolijk en het maakte hem allemaar niet zoveel uit. Op mijn laatste dag in Matsue gingen we uiteten en toen we door de stad liepen kwamen Yukari en haar broer en zus erachter dat hun vader wel erg grote schoenen aan had. Ze staken zegmaar achter ook uit. Toen vroegen ze wat lacherig 'Vader, van wie zijn die schoenen?'. Hun vader moest er heel hard lachen, maar vond het verder niet boeiend genoeg om antwoord op te geven. Moeder had het zich ook al afgevraagd maar wist het ook niet.

Daarna namen we afscheid van de ouders en praatte de rest verder over wiens schoenen het nou waren. Briljant, vond ik dat.

En verder heeft Yukari's moeder heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk eten gemaakt voor ons en heb ik volgens mij in het lekkerste bed van het huis geslapen.

Ik vind het echt jammer dat ik weer in Nederland ben. In Japan heb ik echt veel geleerd en meegemaakt. En ook echt leuke en bijzondere mensen ontmoed.

En natuurlijk heel veel dank voor James en Yukari, die heel goed voor mij gezorgd hebben en waarmee ik het erg gezellig heb gehad. Japan was voor mij nooit zo leuk geweest als hun mij niet al die bijzondere plekken hadden laten zien.

Ik kwam trouwens aan op de dag dat dat noodweer voorspeld was. Mijn ouders waren op het panoramadak op Schiphol naar de landingsbanen aan het kijken. Mijn vader had die ochtend via zijn werk gehoord dat er een crissisteam bijeen was voor het noodweer. Hun zaten daar dus op het dak te stressen of ik voor het noodweer zou landen. Het was zo heet dat mijn moeder niet lekker werd van de hitte, maar terwijl ze daar zaten stak een briesje op en werd het opeens koud. Bovendien kwam er een grote zwarte wolk op hun af en was ik nogsteeds niet geland. Dus hun stonden daar ongelovelijk te stressen, terwijl ik van niets wist.

Het sms'je 'ik ben geland' was daardoor voor hun van groter belang dan ik mij zo gerealiseerd had.

Leuk dat zoveel mensen gereageerd hebben de afgelopen drie weken. Dan is het voor mij ook heel leuk om een weblog bij te houden. Dus allemaal bedankt!

Nina

Yukari's familie

Heey allemaal!

Vannacht heb ik bij de ouders van Yukari geslapen. We hebben eerst heeeeeerlijk avond gegeten. Yukari's moeder had echt een heel maal gemaakt en haar moeder (Yukari's oma dus) had nog een paar heel speciale en arbeidsintensieve dingen gemaakt.

Ik kreeg de hele avond allerei lekkere dingen toegestopt. Dus s'avonds ben ik met een nogal volle buik naar bed gegaan en voor het ontbijt kreeg ik weer een 8-gangen menu. Goed voor de vetrollen, die deze drie weken toch wel een beetje ontstaan zijn. Die conclusie hebben Yukari(!) en ik vanavond in de onsen getrokken. Hahaha.

Vanmiddag zijn we langs het echte platteland van Japan geweest. Dat is hier zegmaar niet zo heel plat. Ergens midden in de bergen woonde een oudere broer van Yukari's vader. Het is nu Obon en dan gaat de familie bij de graven langs. En hier zetten veel mensen de graven in hun tuin. Dus we gingen naar die broer omdat hij in het ouderlijk huis woonden waar al genegraties graven stonden.

Die graven waren wat bergopwaards van het huis. Echt super mooi. Eerst een soort kronkelpaadje op met advocadobomen erlangs. En toen was er een soort plateau met die graven. Bovenop die berg en met een heel mooi uitzicht. Daar hebben we wierrook gebrand.

Daarna hebben we noodles gegeten bij een soort cafe/ restaurantje in het treinstation. Dat was dus een super klein treinstationettje. Echt heel bijzonder. En het middelbare school honkball team van Shimane (onze provincie) had een belangrijke wedstrijd gewonnen toen wij daar zaten. Dat vond ik wel gaaf.

S'avonds zijn we naar een onsen geweest. Dat is nu toch wel mijn favo Japanse activiteit, na eten natuurlijk.

Vandaag is de dag dat de 2de wereldoorlog hier eindigde. Er is nu die best wel bekende oorlogsfilm van Clint Eastwood op TV. Ik had hem al een gezie, maar hij is toch wel heftig. Dit is zegmaar de Japanse kant van de film. En iedereen kijkt er ook vol spanning en ontzetting naar.

Misschien is dit overgins mijn laatste blog. Overmorgen gaan James en ik s'nacht (voor de file's) naar Osaka rijden. We gaan daar een dagje Osaka en een dag Kyoto bekijken. En daarna... moet ik weer naar huis. Wat heb ik daar bar weinig zin in, zeg. Sorry pap en mam!

Ik had verwacht dat ik na 3 weken wel weer naar huis wilde. Maar hoe langer ik hier ben, hoe liever ik hier blijf. Misschien komt dat wel omdat ik het eten steeds beter ga waarderen, hahaha.

Ik ga nu verder naar de onknoping van de film kijken. Ik weet alleen niet of ik die wel echt wil zien.

Sayonara!

Hiroshima

Gisteren zijn we naar Hiroshima geweest. Vanaf hier kun je een dagtripje maken naar Hiroshima. Dat lijkt mij supergaaf dus hebben we dat gedaan.

We zijn om 6 uur s'ochtends vertrokken en rond 9.30 aan gekomen. Best wel een stukje rijden dus. Zelf heb ik daar net zo veel van meegekregen want ik heb zo ongeveer de hele rit geslapen.

Het eerste wat mij opviel was dat het echt een grote stad was. We hebben in een buitenwijk geparkeerd en zijn met de metro richting centrum gegaan. Het duurde nog best wel even voor we daar waren en toch hadden we ook al een tijdje door Hiroshima gereden.

Eerst zijn we naar de A-Bomb Dome geweest. Dat was een van de weinige gebouwen die is blijven staan na de atoombom. Om het gebouw heen was een beetje groen en daarna gewoon weer moderne stad. Best apart om zo'n ruine midden in een stad te zien staan.

Toen we weer weg gingen werd ik aangesproken door Japanse basisschool kinderen. Of ze mij wat mochten vragen. Daarna volgde een kort interview met o.a. wat mijn favoriete Japanse eten was, of dit mijn eerste keer in Hiroshima was en waar ik vandaag kwam. Het viel mij op dat het engels van deze kinderen vrij goed te verstaan was en zij mijn antwoorden ook begrijpen. En dat terwijl hier maar heel weinig volwassenen engels spreken of verstaan.

Volgens James waren hier altijd schoolkinderen te vinden die op 'buitenlanderjacht' zijn voor school om hun engels te verbeteren. Er waren sowieso best veel buitenlanders. Hier in Matsue zie ik er heeeeeeeeeel af en toe een, en dan kent James ze allemaal.

Maar toen zijn we doorgelopen naar het Peace Memorial Museum, waar we voor ongeveer 35 eurocent naar binnen konden. We hebben daar een documentaire en een uitgebreide voorstelling over de atoombom gezien. Het meest indrukwekkende vond ik een foto van een muur waar nog de schaduw van een ladder met iemand ernaast op stond.
Ik herrinder me nu ook veel meer andere dingen die nog indrukwekkender waren. Er was ook een vingertopje met vellen eraan die een jongen van 13 naar zijn moeder had gebracht. Hij was verbrand door de bom en een rondvliegend stuk glas had zijn vingertop eraf gehakt. Hij was zelf naar huis gekomen en zijn vingertopje meegenomen. Hij vertelde zijn moeder dat hij zo'n dorst had gehad dat hij het vocht aan het uiteinde van zijn vingers had gedronken. Hij is diezelfde nacht overleden. Zijn moeder had het vingertopje met vellen bewaard om aan zijn vader te laten zijn als deze terug kwam van de oorlog. Zij heeft het vingertopje aan het museum gedoneert. De vader is nooit teruggekomen van de oorlog.

Er waren nog veel meer van dit soort verhalen. Soms was er van iemand nog een stuk schooluniform of broodtrommel terug gevonden.

Daarna hebben we wat gegeten en zijn we met de trein naar de ferry gegaan die ons naar een eiland voor de kust van Hiroshima heeft gebracht. En ik de trein ben ik.. je raad het nooit.. weer in slaap gevallen. Ik heb een soort slaapziekte ofzo.

Het was trouwens bizar heet. Echt amper te doen. Gelukkig was er overal airco. Maar mijn kleren kleefden aan mijn lichaam. Het is hier niet alleen heel heet, maar ook gelijk heel vochtig. Echt een dodelijke combinatie. Ik voel me net zo'n kleefrijstbal. Er blijft ook van alles aan mij plakken.

En het is vandaag ook weer dodelijk heet.

Maar op het eiland waren tamme herten en toeristen. En vanaf daar kon de, door kenners gekozen, mooiste zonsondergang bekeken worden. James en ik vonden hem niet zo heel spectaculair. En toen er een sfeervol achtergrondmuziekje opgezet werd en wij tot de cunclusie kwamen dat buitenlands toeristen dik en lelijk waren(en wij daar niet toe wilden behoren), zijn we hem maar weer gepeerd.

De terugweg heb ik weer grotendeels slapend door gebracht. Dus voor mijn gevoel waren we zo weer in Matsue.

Vandaag gaan Yukari en ik naar het museum. Vanavond gaan we misschien nog naar een onsen. Zo slecht is mijn leven niet.

Ik zet er vanavond nog wat foto's op.

Eten

Eergisteren naar het etentje van de karateklas geweest. Iedereen had iets meegenomen en ze hadden speciaal voor James alles vegatatisch gemaakt.

Ze hadden redelijk normale dingen allemaal, dus prima te eten. Ik kan me niet herrinderen ooit pompoen gegeten te hebben. Normaal is pompoen heel duur maar het is nu pompoenen tijd, dus zijn heel goedkoop. Ik vond pompoen echt lekker.

Het pompoen gerecht was trouwens van de kendo leraares, dat is een vriendin van de karateleraar en zijn vrouw en nog een leerling en zij was dus ook uigenodigd.

We hadden eigenlijk acts voor moeten bereiden, maar dat was mij even ontgaan. James heeft toen een stuk op de piano gespeeld en Yukari erbij gezongen. Een wat jongere vrouw was pianoleerares en heeft werkelijk een prachtig stuk gespeeld. De karateleeraar ging vuurmaken als act en daarna proberden wij het met ons allen ook. Ik had dus niets een heb een taekwondo loopje laten zien. Verder werd er ook veel en vaak zeer goed gezongen. Ook een keer een oud Japans lied. Iedereeen van, laten we zeggen, 35 jaar en ouder kon het lied uit volle borst meezingen en de jongeren hadden werkelijk geen idee welk lied het was.

Maar ik was dus mijn favoriete acht, de viking, vergeten te doen!

Ze waren ook allemaal weer heel aardig. Het voelde een beetje alsof ik de koningin was. Ze vroegen of ik in het midden van de tafel wilde gaan zitten, want dan kon iedereen met mij praten. Dat soort dingen.

Over twee dagen zet ik er foto's van op de site.

Morgen ga ik naar Hiroshima. Dan moet ik zegmaar om 5 uur opstaan dus ik ga nu maar slapen.

Bedankt voor alle reacties!

Oh, en onder 'video's ' boven in het menu staat een video van James in Daito

Tanabata in Daito

Gisteren naar tanabata in Daito geweest.

Tijdens tanabata word gevierd dat 2 sterren bij elkaar komen. Het zijn 2 geliefden die eens in het jaar op de zevende dag van de zevende maand op de maankalender bij elkaar kunnen komen. In zo ongeveer heel Japan wordt dat nu op 7 juli gevierd, maar in Daito op 7 augustus. Oh, even ter info, Daito is het dorp waar Yukari vandaan komt en waar haar ouders nogsteeds wonen.

Nou, dat wordt dan ook groots gevierd. Soort carnaval. Ieder deel van het drop had een eigen deel van de optocht. Het was zegmaar per wijk opgesplitst.
Er waren karren, kleine tempels die gedragen werden en kinderen met takkebossen. En nog veel meer eigenlijk. Maar er werd getromeld en gezongen. Iedere wijk had zijn eigen tekens en droeg die mee. Onze wijk(Of die van Yukari's ouders) had als teken licht. En de watermeloen was de algemene versiering.

We hadden als een stukje een van onze karren mee getrokken, maar waren daarmee gestop om foto's te maken. Wij waren vooruitgelopen zodat we foto's konden maken van alles dat langs kwam. Toen wij onze kar weer tegenkwamen vroegen ze of wij wilden slaan op de trommel.

Dat was dus nog best wel moeilijk. Ze hadden een bepaald ritme en het kostte even tijd voor ik die onder de knie had. Maar het was wel super gaaf. En ik heb nu een blaar van die stokken.

Toen kwam het kindervuurwerk en daarna groot vuurwerk. Vuurwerk word altijd door de gemeente gedaan en word bij eigenlijk alles gebruikt.

Daarna waren er allemaal kraampjes met lekkere, en minder lekkere, dingen.

Morgen begint Obon en gaan wij bij de karate leraar en zijn vrouw eten. Iedereen neemt zelf wat mee. Ik ga pannenkoeken bakken! Boeit me niet als ze het niet lusten, heb ik tenmiste weer eens Nederlands voedsel. Maar ik hoop natuurlijk eigenlijk wel dat ze het een heel klein beetje lekker vinden.

Oh, en verder hadden ze mij de verkeerde lenzen mee gegeven. Zag ik dus helemaal niets. Vandaag ben ik met James naar de oogarts geweest om lenzen te halen. Ja, daar moet je voor naar de oogarts. Er liepen ook allemaal verpleegsters rond. Incl. hoofddeksel. Maar nu kan ik dus weer zien.

Ooh, en ik wilde dus net thee zetten. Ik grabbelde in de kast, hoor iets, doe het licht aan en zie een GI-GAN-TI-SCHE kakkerlak op 1 cm van de theekopjes en mijn grabbeldende hand.
En James: 'Oh, maar die lopen gewoon af en toe naar binnen. Daar ontkom je niet aan in de zomer.'

Als ik zo'n ding in mijn kamer vind blijf ik net zo hard gillen tot Bil hem komt opslurpen.

Oh, het is nu bijna 12 uur en ik denk dat ik Bill wakker heb gemaakt. Ik was namelijk een beetje hard 'salate, tomate, oignon' (http://www.youtube.com/watch?v=Lh49fLPhw2I)aan het luisteren en toen begon hij nogal lawaai te maken.

Izomo Theisha

Gisteren naar Izomo Theisha geweest. Dat is en van de grootste en oudste Shinto tempel complexen.

De Jappaners zijn over het algemeen boedistisch en Shinto. Shinto is een soort natuurgodsdienst en het boedisme is later geinporteerd, maar wat aangepast aan wat er al was. Zegmaar de Jappanse invulling van het boedisme.

Voor zover ik het kan inschatten is Shinto iets belangrijker dan het boedisme. James zei dat het boedisme vooral gebruikt word voor ceremonies rond het overlijden.

Maar wij zijn dus naar Izomo geweest. De grootste tempel wordt om de 50 jaar gerenoveert. Nu werd hij ook gerenoveerd en er was een soort loods omheen gebouwd. Maar de rest was wel toegankelijk.

De tempel is zo belangrijk omdat hij heel oud is en omdat de goden er begin september er hun jaarlijks overleg hebben. Die maandI(op de maankalender) is voor de rest van Japan de maand zonder goden, maar in dit gebied dus de maand wanneer de goden er zijn. Dan komen er heel veel mensen naar deze tempel om te bidden.

Het is ook gebruikelijk om een soort kaartjes te kopen en daar staat een soort voorspelling op. Als de voorspelling positief is houd je het kaartje, als het negatief is hang je hem bij de tempel op.

Vriendelijke Japanners, Vuurwerk & Onsen

Eergisteren weer naar karateles geweest. Yukari deed die dag ook mee en wij waren lopende gekomen. Een vrouw en haar man die ook mee hadden gedaan met de les boden ons aan ons met de auto terug te brengen. Eenmaal in de auto vroegen ze of wij honger hadden en namen ons mee naar een noodles restaurant. Het restaurant was in een complex met voormalige samoerai woningen en oefenplaatsen tegenover het kasteel.

We aten ook in zo'n gebouw en ze bestelden van alles om samen te delen en lieten mij van alles wat proeven. Ik vond die noodles erg lekker en er was eigenlijk niets dat ik niet lekker vond. Het lekkerst vond ik de noodle soep en de gefrituurde groenten.

Daarna namen ze ons mee naar een ander restaurantje in hetzelfde complex om een toetje te eten. Het toetje was ijs, gestampte zoete rode bonen, van die bolletjes tot een kwabje gekookte rijst en een soort pudding van Japanse groene thee. De thee pudding was heel erg bitter maar toch best te doen omdat de rest zoet was. Bovendien was de smaak best lekker.

Daarna gingen we weer de auto in en zouden ze mij Japanse kaligrafie leren. Ze namen ons mee naar hun huis, de vrouw, Mariko, was o.a. kaligrafieleerares. Verder schreef ze ook essays, geloof ik. De man had een winkel die achter aan de tuin met het huis verbonden was. Een tuin is in Japan trouwens erg zeldzaam. Tussen het huis en de achteringang van de winkel was een binnenplaatsje en daarin was een tuin. De man liet ons de winkele zien. Toen we terug kwamen had Mariko alles al klaar gezet om kaligrafie te doen, incl zojuist uit de winkel van haar man gehaald speciaal papier.

Ze vroeg aan ons welke karakters ik al kende en deed die dan voor. Ik moest ze dan een aantal keer na doen en dan hielp ze me met wat beter kon. Het was best een hele opstelling. Er waren 3 verschillende kwasten, speciaal inkt en speciaal papier. Maar het was echt supergaaf om te doen. Ik snapte helemaal niet waarom ze dit nou deden en voelde me ook een beetje opgelaten. Later zei Yukari dat ze erg aardig waren en het leuk vonden om mij wat typische Japanse dingen te laten zien. Ik heb geleerd Japan, Karate, berg, rivier, ingang, uitgang en mijn naam op 2 manier te schrijven. De mooiste heeft ze te drogen gelegd en liggen nu bij mij boven. Uiteindelijk ging ze een pakje blanco kaarten voor mij halen om Japans op te schrijven en misschien aan mijn vrienden te sturen. Dan vond ik super aardig, alleen weet ik niet of ik jullie nou echt blij kan maken met een zelfgemaakte kaart.

Ik vond het echt super bizar, maar wel heel leuk, om zo mee genomen te worden.

S'avonds gingen we in yukata(zomerkimomo) naar het vuurwerk kijken. Kenji, de broer van Yukari, had met zijn ouders die plek sinds 4 uur bezet gehouden zodat zij, en wij natuurlijk ook, het beste plekje hadden. Ik denk dat zo'n eenderde van de mensen in yukata waren, maar onze hele familie was in yukata. Het vuurwerk werd vanaf vlotten op het meer afgeschoten. Om het hele meer heen zaten mensen op kleedjes, soms al een hele dag lang, te wachten op het vuurwerk. Het vuurwerk duurde van 7 tot 8 uur, het is hier dan al donker. Om een uur of half zeven gaat hier plotseling het licht uit. Het vuurwerk van een soort show vanaf de vlotten. Ik zal nog foto's plaatsen.

Daarna gingen we met heel de familie uit eten. De verloofde van Yukari's zus, Suzuki (je noemt hier vrijwel iedereen bij de achternaam) was er ook. Dat vond iedereen heel leuk omdat hij voor zijn werk plotseling naar het noorden van Japan moest, daardoor was het huwelijk ook afgeblazen, en ze hem amper zagen. Ze deden weer van alles bestellen en samen delen. Er waren van de gefrituurde balletjes en die zagen er wel goed uit. Voor de zekerheid voor ik aan YUkari wat het was. Zij zei dat het chickenbone was, maar het waren 2 verschillende soorten en ik verstond chicken en bone. Dus ik was aangenaam verrast kip te kunnen eten, pakte zo'n bolletje, stopte hem in mijn mond en kwam er achter dat ik een bolletje kraakbeen aan het kauwen was. Even een teleurstelling. Het was echt heeeeeeeeeeeeel erg vies. Maar ik kon het natuurlijk niet voor de hele familie uitspugen. Volgende keer 2 x checken voor ik iets eet.

Gister ben ik naar een onsen geweest. Van die warme bronnen uit de vulkanen. Dat was echt super relax. Het water was heet en een soort van zacht. Voor het baden in de onsen moest je je trouwens eerst helemaal schoon maken. Na het baden zijn we naar een buffet geweest..... met CHOCOLADEFONTEIN! :D

Karate en kendo les

Heey allemaal!

Leuk dat er al een aantal reacties zijn!

De karate les van gister was echt super gaaf! S'ochtens bij de bakker(die hadden de les ook geregeld en maakten overgens heerlijk brood) had de bakkersvrouw gezegt dat ze uitkeken naar mijn komst. Toen kreeg ik het al helemaal benauwd. Maar het viel dus hartstikke mee.

Iedereen was heel vriendenlijk en ze konden zelfs redelijk engels. De karate leraar zelf kon echt goed Engels, als in dat hij veel woorden kende maar het net als alle Jappaners moeilijk vind om er zinnen van te maken. Maar hij was goed te begrijpen. Er waren naast mij 5 leerlingen. De vrouw en zoon van de leraar, een jonge vrouw en 2 vrouwen van middelbare leeftijd.

Iedereen was heel relax en het maakte niet uit wat ik deed, ze vonden het toch wel leuk en 'Kawaii'. Bovendien was het fijn dat ik vechtsport gewent ben, want ik deed alles wel precies verkeerd, maar omdat ik wel vaker dat soort oeveningen doe voelt het dan minder genant. Teakwondo is ontstaan uit karate en een koreaanse schopvechsport(waar ik even de naam van kwijt ben, oeps). Sommige dingen waren dus wel bekend maar heel veel dingen ook niet. Zo deden ze een stoot met de handpalm richting kin, waar ik dus vrolijk in faalde maar hun ronde schop leek wel veel op die van ons.

De manier van kracht maken verschilde ook totaal. Bij karate doen ze dat door hun gewicht naar voren te brengen en dus zo min mogelijk met het lichaam om hoog of naar benenden te bewegen, omdat dat alleen maar kracht kost. Ze glijen dus alsware naar hun doelwit toe.

Bij teakwondo maken we kracht door de sinewave. De bedoeling is dan als je bijvoorbeeld een stoot met een stap doen om tijdens het stappen het moment dat je op het hoogst bent zo lang mogelijk uit te stellen zodat je dan het laatste stukje alswaren sneller naar benenden gaat. Die kracht van de stap (en dus ook je lichaamsgewicht + snelheid) gebruik je om te stoten.

Dat komt er dus op neer dat ik gewent was om heel veel om hoog en naar benenden te gaan, terwijl dat totaal niet mocht bij karate. Maar toch heb ik het gevoel dat ik simpele karate dingen snel op pik door teakwondo.

Vandaag ben ik naar een kendo les geweest. James kwam daar vanochtend ineens mee omdat hij door Yukari gebeld was die weer van een van de leerlingen uit de karate les gehoord had dat we daar welkom waren.

Ik werd in een kendo pak gestoken door de lerares. De vrouw die Yukari aan het adres geholpen had deed ook mee. We hebben geleerd hoe je moest buigen voor en na een oefening en hoe je tegen het hoofd en hand van de tegenstander moet slaan. Ik vond het echt super gaaf. Je moest zeggen op welk deel je slaat. Dus met een klap tegen het hoofd gil je 'men' en blijf je dat gillen terwijl je de ander na de klap voorbij rent. Ik vond het wel een hele leuke sport. Het is veel meer op techniek en sportiviteit gericht dan teakwondo, vind ik. Ze zijn goed beschermd en het gaat er vooral om om punten te scoren, niet om elkaar knock-out te slaan. Dan geeft wel een hele sportieve sfeer. Bij teakwondo vind ik het wel jammer dat je met techniek niet altijd kan winnen. Zo heb ik tijdens de les wel eens tegen een man van tenminste 120 kilo gevochten die kleiner was dan mij en er absoluut niets van bakte, maar als hij op mij af kwam gerent kon ik alleen maar aan de kant gaan. Bij kendo kom je met brute kracht en lompheid dus gewoon nergens.

De mensen die daar aan het vechten waren waren ook voor een groot deel vrouwen van in de veertig. En het vechten zag er echt super pro uit. Dus misschien dat ik dat later ook wel ga doen.

De vrouw van de karate les vroeg daarna weer heel enthausiast of ik weer karate kwam doen morgen. Ik vroeg me af of ik dat wel kon maken, maar het was al gefixt voor ik begreep waar het over ging. Niet dat ik dat erg vind, maar ik wist niet zeker of dat wel gewenst wasdoor de leraar.

Morgen gaan ik dus karate doen en daarna gaan we naar het vuurwerk kijken. Om de zomer te vieren steken ze superveel vuurwerk af op het meer van Matsue en kun je dat dus vanaf de stad zien. Ik heb daar echt zin in en we gaan allemaal in Yukata. Dat is zegmaar de zomer kimono. Bij de tweede winkel vonden we al eentje die mij nogsteeds veel de klein was maar wel acceptabel was. Eigenlijk zijn de zegmaar altijd te groot en maken ze met het overige de bovenkant in vouwen. Dus waarschijnlijk is die van mij zonder vouwen, maar is dus wel lang genoeg. Ik heb echt een heel leuk patroon en zag de foto's ervan hierop zetten.