Tja, alweer een dikke week thuis. Sinds ik uit Japan ben heb ik gezeild, gegeten, geslapen, gegeten, gezeild, gegeten, geslapen, gegeten, gezeild,gegeten, geslapen, gegeten, gezeild.

Ik heb ondertussen wel al mijn koffer uit gepakt, maar veel verder ben ik niet gekomen.

Maarja, Japan. Ik vind het wel heel jammer dat ik weg ben. Echt een mooi land, mooie natuur, bijozondere dingen, maar vooral een hele bijzondere sfeer. Ik kan het niet benoemen maar het is een fijn land om in rond te reizen.

En natuurlijk ongelofelijk aardige mensen. Ik snap nogsteeds niet waarom praktisch wildvreemden mij mee uiteten namen en kaligrafie probeerden te leren. Ik was blij dat Yukari erbij was, want ik had niet geweten wat te doen als ik alleen was geweest. Maar overal werd ik enthausiast onthaald. Soms zo vriendelijk dat ik mij schuldig voelde en mij niet kon voorstellen dat ze er echt niets voor terug wilden. Bijvoorbeeld de oma van Yukari die uren bezig moet zijn geweest om al die lekkere dingen voor Obon te maken omdat er bij haar dochter gasten kwamen, en dan heb ik haar niet eens gezien.

En de ouders van Yukari vond ik echt briljant. Zij waren denk ik de meest Japanse Jappaners die ik heb gezien. Haar vader was non-stop vrolijk en het maakte hem allemaar niet zoveel uit. Op mijn laatste dag in Matsue gingen we uiteten en toen we door de stad liepen kwamen Yukari en haar broer en zus erachter dat hun vader wel erg grote schoenen aan had. Ze staken zegmaar achter ook uit. Toen vroegen ze wat lacherig 'Vader, van wie zijn die schoenen?'. Hun vader moest er heel hard lachen, maar vond het verder niet boeiend genoeg om antwoord op te geven. Moeder had het zich ook al afgevraagd maar wist het ook niet.

Daarna namen we afscheid van de ouders en praatte de rest verder over wiens schoenen het nou waren. Briljant, vond ik dat.

En verder heeft Yukari's moeder heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeerlijk eten gemaakt voor ons en heb ik volgens mij in het lekkerste bed van het huis geslapen.

Ik vind het echt jammer dat ik weer in Nederland ben. In Japan heb ik echt veel geleerd en meegemaakt. En ook echt leuke en bijzondere mensen ontmoed.

En natuurlijk heel veel dank voor James en Yukari, die heel goed voor mij gezorgd hebben en waarmee ik het erg gezellig heb gehad. Japan was voor mij nooit zo leuk geweest als hun mij niet al die bijzondere plekken hadden laten zien.

Ik kwam trouwens aan op de dag dat dat noodweer voorspeld was. Mijn ouders waren op het panoramadak op Schiphol naar de landingsbanen aan het kijken. Mijn vader had die ochtend via zijn werk gehoord dat er een crissisteam bijeen was voor het noodweer. Hun zaten daar dus op het dak te stressen of ik voor het noodweer zou landen. Het was zo heet dat mijn moeder niet lekker werd van de hitte, maar terwijl ze daar zaten stak een briesje op en werd het opeens koud. Bovendien kwam er een grote zwarte wolk op hun af en was ik nogsteeds niet geland. Dus hun stonden daar ongelovelijk te stressen, terwijl ik van niets wist.

Het sms'je 'ik ben geland' was daardoor voor hun van groter belang dan ik mij zo gerealiseerd had.

Leuk dat zoveel mensen gereageerd hebben de afgelopen drie weken. Dan is het voor mij ook heel leuk om een weblog bij te houden. Dus allemaal bedankt!

Nina